Cem is 14 en voelt zich een jongen

Bijna een jaar geleden ben ik bij een roeivereniging gegaan. De roeiers waren heel aardig. Ze accepteerden me zoals ik ben. Dat is op school heel anders, daar ben ik lang gepest. Zodra ik mijn plekje op de roeivereniging gevonden had, begon ik te veranderen. Kort haar in plaats van lang haar. Jongenskleren in plaats van meisjeskleren.

Ik kreeg veel vragen. Waarom heb je je haar afgeknipt? Waarom draag je nooit een jurk? Er waren vriendschappelijke scheldpartijen. Dan werd ik bijvoorbeeld voor homo uitgemaakt. Ik werd ook uitgemaakt voor transgender. En dat heeft mij aan het denken gezet.

Ik weet al veel langer dat ik mij geen meisje voel. Sinds er ‘transgender’ naar me werd geroepen, ben ik beter gaan nadenken. Wat ben ik eigenlijk? Ben ik inderdaad transgender?

Ik heb nu gesprekken met een psycholoog die hierin gespecialiseerd is. Er zijn allerlei andere wegen, bijvoorbeeld dat je je geen meisje en geen jongen voelt. Mijn moeder kijkt vooral naar die andere wegen. Maar dat zijn voor mij doodlopende wegen. Door de gesprekken met de psycholoog ben ik erachter gekomen dat ik inderdaad transgender ben.

Een tijdje terug waren we op roeikamp. Mijn beste vriend vroeg heel serieus: moet ik je nu als jongen of als meisje zien? Ik was blij met die vraag. Hij geeft echt om me, anders zou hij dat niet serieus vragen. Er waren best veel mensen bij maar dat maakte me niet uit. Ik heb gezegd dat ik hoop dat hij me als jongen ziet en me aanspreekt met mijn jongensvoornaam.

Sinds dat gesprek is het veel makkelijker voor mij om mensen te vertellen dat ik transgender ben. Laatst ben ik uit de kast gekomen bij mijn mentor. Die reageerde heel chill. Ik hoop dat er vanaf nu veel verandert. Niet met mij want ik ben gewoon Cem. Maar ik hoop dat de mensen om me heen over ‘hij’ praten, niet meer over ‘zij’.

Cem, 14 jaar