Nicole (27) schreef een brief aan haar moeder

Nicole (27) valt op mannen en vrouwen. Haar Nederlandse vader steunt haar in alles wat ze doet. Haar moeder is van Curaçao. Dat Nicole ook op vrouwen valt, is voor haar een schande.

One of the dudes
“Als meisje was ik eigenlijk altijd one of the dudes. Als ik jongens dan hoorde praten over meisjes die ze lekker vonden, was ik het altijd roerend met ze eens, haha. Ik kleedde me ook stoer. Ik droeg broeken die half van mijn kont zakten zodat mijn boxershort zichtbaar werd – oh mijn god, als ik daaraan terug denk schaam ik me wel een beetje.

Op mijn vijftiende deed ik voor het eerst iets met een meisje. We zaten samen in bad, we hadden wat gedronken. Zij viel niet op vrouwen, het was niet meer dan wat onschuldige lol van 2 tienermeisjes. Zelf had ik wel altijd al gevoel voor meiden en dat vond ik heel vanzelfsprekend. Maar ik zag vrouwen nooit als een optie voor een relatie, daarvoor vond ik ze te ingewikkeld. Relaties had ik met jongens, ik val op allebei.  

Normen en waarden
Ik schaamde me nooit voor wie ik was. Maar mijn moeder wel. Zoals ze naar me keek en zoals ze over me sprak – ik deed het nooit goed. Mijn moeder is van Curaçao, mijn vader is Nederlands. Hij vond het juist allemaal prima, hij liet me volledig vrij om te zijn wie ik wilde zijn, steunde me altijd. Ik kan alles met hem bespreken. Mijn coming-out naar hem ging zo: ‘Pap, ik val op mannen en vrouwen, dan weet je dat alvast.’ Hij glimlachte alleen maar.

Maar mijn moeder – mijn ouders waren inmiddels gescheiden – ontplofte toen ik een paar jaar geleden voor het eerst een vriendin kreeg. We hebben ruim 2 jaar geen contact meer gehad met elkaar. Mijn moeder is streng opgevoed en heeft van huis uit ouderwetse Antilliaanse normen en waarden meegekregen. Als ze ergens iets van vinden, dan is dat wat ze ervan vinden en daarmee uit. Ze staan niet open voor andere meningen of ideeën.

Zij zou mij het liefst met een beschaafde Hollandse man zien, type chirurg, advocaat of astronaut. Aanzien is voor haar heel erg belangrijk. Voor mij is dat het allerlaatste wat ertoe doet. Hoe iemand eruit ziet, zie ik eigenlijk niet eens. Ik val echt op wie iemand is. Vandaar ook dat het me niet uitmaakt of dat een man of een vrouw is.

Brief
Na een paar jaar begon mijn moeder me te missen en zocht ze weer contact. Ze vroeg of ik haar wilde komen bezoeken. Dat heb ik gedaan en ik heb een brief meegenomen waarin ik uitgebreid heb opgeschreven wat ik van haar vond. Wat het met mij heeft gedaan dat zij me steeds het gevoel gaf dat wie ik was niet goed was. Hoe ze me keer op keer emotioneel de grond in boorde, misschien wel zonder het te beseffen. Alleen toen ik mijn diploma kreeg zei ze dat ze trots op me was, dat was de enige keer ooit.

Ik schreef de dingen op die ik haar nooit heb kunnen vertellen omdat ik daar nooit de kans toe kreeg. De boodschap was eigenlijk: als jij mij niet accepteert zoals ik ben, dan hoef ik jou niet in mijn leven: ik heb jouw afkeuring niet nodig. Haar goedkeuring heb ik ook niet meer nodig. Ik hunkerde zo naar haar goedkeuring. Tot ik accepteerde dat ik nooit de moeder-dochter band met haar zal hebben die ik eigenlijk wil.

Begrip
Het heeft heel veel energie gekost om tot dit punt te komen. Ik heb gehuild, geschreeuwd, mijn woede eruit gegooid. Het is de moeite waard geweest. Nu voel ik me verlost. Met veel geduld lukt het me om toch een soort relatie met haar te onderhouden, zonder al te veel ruzie. We zijn nu op een punt waarbij ik haar zo nu en dan dingen kan vertellen: plannen die ik heb, wat ik heb meegemaakt. Ik vraag haar om begrip te tonen in plaats van commentaar te geven.

Mijn vader is gelukkig vader en moeder in één geweest voor mij. Ik besef dat ik daar heel veel geluk mee heb.
 

Nicole, 27 jaar