Kevin wilde (22) het niet zijn

Kevin (22) herkende zichzelf niet in de mannen die op Curaçao openlijk gay zijn. Pas toen hij in Nederland de eerste stappen durfde te zetten in de gayscene, kwam hij erachter dat hij gewoon kan zijn wie hij is.

Jongens
Als tiener kon ik meiden mooi vinden, maar jongens vond ik mooier. Ik dacht dat dat normaal was en dat alle jongens zo naar andere jongens keken. Totdat ik rond m’n dertiende merkte dat jongens vooral interesse voor meiden begonnen te krijgen. Misschien komt het bij mij nog, dacht ik. Maar het kwam niet. Diep van binnen begreep ik allang dat ik was wie ik was. Maar ik wilde het niet accepteren. Ik hoopte dat het te veranderen was. Of dat ik op z’n minst bi zou zijn. Dat leek me – als het dan toch zo moest zijn - een redelijk compromis.

Toen ik eenmaal besefte dat ik niet zou veranderen, dat ik ben wie ik ben, begon ik het langzaam voor mezelf te accepteren. Ik val echt op jongens. En het moest een keer uitkomen. Ik had alleen geen idee hoe.

Nederland
Ik ben van Curaçao naar Nederland gekomen om te studeren. Op Curaçao had ik mijn familie en veel vrienden. Ik sportte 4, 5 keer in de week op hoog niveau. In Rotterdam zat ik ineens alleen op een kamertje. Ik kende niemand. De eenzaamheid deed me beseffen dat ik iets moest doen. Als ik zou blijven verbergen wie ik was, zou ik alleen blijven.

Gayscene
Dat ik in Nederland niemand kende, maakte het makkelijker om mezelf bloot te geven. Hier durfde ik op een dating-app wel een foto van m’n gezicht te laten zien. Ik leerde nieuwe mensen kennen, en kwam ook in contact met andere Antilliaanse gays. Zij maakten me wegwijs in de gayscene en namen me voor het eerst mee naar een gaybar in Rotterdam. Ik was zo bang. Ik had verwacht dat er heel veel rare mensen zouden zijn, maar dat viel reuze mee. Ik moest lachen om de muziek die er gedraaid werd. Ik hou van hip hop en R&B, maar ik moest er de hele avond luisteren naar Beyonce, Britney Spears en Rihanna.

Moeder
In 2013 kwam mijn moeder op bezoek. Ik had me voorgenomen dat als ik vóór die tijd een vriend had, dat ik het haar zou vertellen. Helaas was ik nog single toen ze naar Nederland kwam. Op een nacht dacht ik: ik moet het nu vertellen. Ik zei tegen haar dat ik iets met haar wilde bespreken en ik begon te huilen.

Ze kwam naast me zitten, vroeg me wat er aan de hand was en zei dat ik alles aan haar kon vertellen. Toen heb ik het gezegd. ‘Het is oké’, zei ze. ‘Huil niet. Je bent mijn zoon. Ik hou van je, en er verandert niets. Het enige dat ik wil is dat jij blij en gelukkig bent.’

Ze was heel lief en vroeg me of het makkelijk voor me zou zijn als zij het aan mijn vader zou vertellen. Dan kon ik het zelf tegen mijn broers zeggen. Mijn vader belde me de dag erna, en zei dat hij van me hield en dat hij trots op me was. ‘Je bent een goede jongen’, zei hij.

Familie
Eigenlijk had ik kunnen weten dat mijn ouders zo zouden reageren. Achteraf vind ik het bijna stom dat ik 4, 5 jaar heb lopen piekeren. Maar het is nu eenmaal zo gegaan.  Ook mijn broers reageerden goed. Ze gingen er niet echt op in, en dat was eigenlijk precies waar ik op hoopte: oké, dus je valt op jongens, mooi, dan gaan we het nu weer over interessante dingen hebben. Als ik op een feestje aan het praten ben met een jongen die ik leuk vind, stellen ze zich aan hem voor en zijn ze geïnteresseerd. Het is fijn om te zien dat ze er echt oké mee zijn. Ik heb altijd een heel goede band gehad met mijn familie, en daar is niks aan veranderd. Ik ben hen daar heel dankbaar voor.

Curaçao
Ooms en tantes en andere mensen op Curaçao heb ik het niet verteld. Het is gewoon niemands business. Als het een keer uitkomt dan is dat geen drama, maar ik ga niet zelf met een regenboogvlag over het eiland paraderen. Ik denk dat mijn ouders het geen probleem zouden vinden als anderen op het eiland het zouden weten.

Mijn moeder zou denk ik zeggen: ‘Hij is lief, hij is beleefd en hij zit op de universiteit. En wat doen jouw kinderen?’ Hahaha, nee hoor, zo is ze niet. Maar ze zou het wel voor me opnemen.

Kevin, 22 jaar