Hameed (21) dacht dat hij bi was

Hameed (21) is militair. Hij zit in de kast, maar overweegt om ‘het’ te vertellen. “Ik ben op missie geweest, heb daar achter bad guys aangezeten. Waarom zou ik dan bang moeten zijn om een gaybar binnen te gaan?”

Bi of gay?
 “Sinds een aantal maanden werk ik voor defensie. Niemand bij defensie zou van mij verwachten dat ik een vriend heb, het zal geen moment bij ze opkomen. Ik heb het ook met meisjes gedaan dus daar kan ik over meepraten zonder te hoeven liegen.

Ik was 13 toen ik mijn eerste date met een jongen had. Via een homodatingsite leerde ik hem kennen. Het was een Surinaamse jongen. Het was geen date met gelijk alles erop en eraan hoor.

In die tijd had ik een beste vriendin, een Surinaamse. Even oud als ik en al zwaar lesbisch. Ze wist precies wie ze was en wat ze wilde. Jongens vond ze vies, haha. Dankzij haar leerde ik de gayscene kennen. Experimenteren, rondkijken, uitgaan. Al op heel jonge leeftijd. Maar ik deed het ook gewoon met meiden, vrouwen vond ik ook aantrekkelijk. Ik dacht daarom dat ik bi was. Nu ik een vriend heb neig ik ernaar te denken dat ik toch gewoon gay ben. Ik weet het eigenlijk niet precies. Ik ben pas 21 en ik vind niet dat ik per se moet kiezen.

Eenzaam
Ik blokkeerde die gevoelens eerst. Ik wilde het niet. Waarom ik, of all people? Waarom kon ik niet als al die anderen zijn? Daar heb ik een tijd mee gezeten. Vooral tussen m’n zeventiende en twintigste. Dat was zwaar.

Vaak waren er momenten waarop ik niemand wilde zien. Dan ging ik in de bus zitten met mijn koptelefoon op, muziek luisteren en nadenken terwijl de bus me door de stad reed, soms uren lang. Dat deed me goed. Ik heb nooit zelfmoordneigingen gehad. Ik probeerde positief te denken: dat ik niet de enige was. Dan was het weer even oké.

Op internet zocht ik dingen op over homoseksualiteit. Wat het is, of het een fase is, of het voor altijd blijft. Ik kon er thuis niet over praten. Vrienden wilde ik er niet mee lastig vallen. Ik voelde me aangewezen op mezelf en eenzaam.

Agressief
Ik vertoonde me nooit in de woonkamer, ik zat altijd op mijn eigen kamertje. Met moeder tv kijken is niet meer gebeurd. Mezelf zijn, lachen, praten, ik wilde het niet in hun nabijheid. Ik was bang dat ze iets aan me zouden merken. Als ze naar mij toe kwamen, acteerde ik, was ik een ander persoon. Agressief. Mijn ouders wisten niet beter dan dat het mijn karakter is: teruggetrokken en agressief. Eigenlijk ben ik zo helemaal niet. Diep van binnen wist ik waarom ik zo deed.

De buren
Ik ben Marokkaans. Je gaat je moeder niet vertellen dat je gay bent, net zoals je haar niet alleen met 4 boodschappentassen laat sjouwen. Het heeft allemaal te maken met schaamte en trots. Wat zullen de buren wel niet zeggen als ze haar alleen met al die tassen zien terwijl ze 5 kinderen heeft? Als over zoiets simpels al moeilijk word gedaan, laat staan dat je dan aan kunt komen met je homoseksualiteit.

Bewust van mijn omgeving
Ik ga gewoon naar gaybars. Zoenen met mijn vriend durf ik daar ook. Mijn werk heeft me zelfverzekerd gemaakt. Ik ben 5 maanden op missie geweest. Ik heb daar achter bad guys aangezeten, ik ben met collega’s naar de hoeren gegaan, ik schiet met wapens, ik heb parachute gesprongen, aan skydiven gedaan. Waarom zou ik bang moeten zijn om een gaybar binnen te gaan?

Als ik een club binnenkom, scan ik in een split second iedereen die er is. Ik zoek specifiek gezichten die me bekend voorkomen. Als ik niemand zie, valt er een last van mijn schouders en kan ik mezelf zijn. Ik hoef maar 1 iemand tegen te komen die ik ken en ik keer zo om. Dan ben ik weg en ben ik er nooit geweest.

Ik ben me voortdurend bewust van mijn omgeving. Ik denk aan mijn loopje als ik over straat loop. Vroeger zeiden ze dat ik vrouwelijk liep. Niemand die dat nu nog zegt. Ik kom over zoals ik wil overkomen.

In Rotterdam-Zuid,  waar ik ben opgegroeid, ga ik om met de jongens van de straat. Dat zijn geen lieverdjes. Op een gegeven moment kreeg ik door dat niemand in de gaten had dat ik op mannen val. Dat was mijn grootste angst: dat ze het aan me zouden zien. Toen ik er zeker van was dat het niemand opviel, begon ik mezelf te accepteren. Mijn geheim is veilig. Als ik het wel aan iemand vertel, is de reactie altijd: wat, jij?!

Uit de kast komen
Laatst dacht ik erover na: hoe zou ik uit de kast komen thuis? Ik vertel het eerst aan mijn broertjes. Ik heb voor hen gezorgd, ik gaf ze geld als ze snoepjes wilden kopen. Niet mijn ouders, dat was ik. Daarna vertel ik het mijn oudere broer – het interesseert hem toch niet. Daarna mijn zus. Ze heeft een keer gevraagd of ik homo ben, nadat ze een droom had gehad. Natuurlijk ontkende ik, maar ze had wel gelijk.

Als laatste vertel ik het mijn moeder. Ik sluit niet uit dat ze flauwvalt. Ze zal het heel erg zonde vinden. Ze zei altijd: mijn zoon is een knappe jongen, die krijgt een mooie vrouw en mooie kinderen. Ze wil het niet weten, al vraagt ze nooit wanneer ik eens een vriendin krijg. Ik denk dat ze ergens wel snapt dat ze er niet over moet beginnen. Familie vroeg het laatst wel: wanneer ga je trouwen? Ik zei: nooit.

Ik zal tegen iedereen zeggen: ‘Er verandert niks. Ik ben nog steeds ik. Het is niet zo dat ik morgen met lippenstift thuiskom. Ga niet zo denken broertjes, want ik ben nog steeds de jongen die jullie in elkaar kan slaan’, haha. Ik denk dat ik het zo zou doen.  En wie weet komt er een dag waarop ik het ook op mijn werk durf te zeggen.”

Hameed, 21 jaar