Nachtdienst
‘Het gebeurde een jaar geleden, maar ik denk er nog elke dag aan. Tijdens een nachtdienst ben ik verkracht door een leidinggevende op mijn werk. Een half jaar lang vertelde ik het aan niemand. Ik zat thuis met een burn-out en had nergens meer energie voor. 

Aangifte
Na dat half jaar ben ik weer verder gegaan met mijn studie. Ik ben ook weer gaan werken, bij een ander bedrijf. Mijn ouders, mijn familie en mijn vriendinnen weten wat ik heb meegemaakt. Ze steunen me enorm. Ik heb aangifte gedaan en ik krijg binnenkort therapie. Alles lijkt weer goed te gaan. Toch voelt het niet zo.

Bang
Ik blijf me onzeker voelen, ik blijf ik me bang en minderwaardig voelen. Elke ochtend is het een strijd om uit bed te komen en me aan te kleden. Ik heb gemerkt dat hij niet alleen een stukje van mijn lichaam heeft ingenomen, maar ook een groot deel van mijzelf. 

Tunnel
Ik ben nergens meer blij om. Het enige wat ik de hele dag voel, is een sterk onderdanig gevoel. En boosheid, veel boosheid. Ik mis hoe ik was en hoe trots ik op mezelf was. Ik mis hoe vrolijk en gemotiveerd ik was. Nu voelt het als een grote donkere lange tunnel waarvan ik het einde niet kan zien. 

Waarom?
Er gaan zoveel dingen door mijn hoofd. Waarom? Waarom ik? Expres om mij pijn te doen? Of gewoon voor zijn lust? Hij slaapt waarschijnlijk wel goed. Hij kan wel eten. Hij hoeft niet bang te zijn voor het andere geslacht. Hij kan zijn werk wel moeiteloos uitvoeren. Hij heeft wel elke dag plezier.

Flashbacks
Ik weet zeker dat hij geen moeite heeft met alleen al een blik. Hij heeft geen moeite met een aanraking van wie dan ook. Hij heeft geen depressie. Hij heeft geen stress. Hij heeft geen moeite met zijn lichaam. Hij heeft geen last van nachtmerries. Hij heeft geen last van flashbacks. 

Huilbuien
Natuurlijk heeft hij geen idee hoe dit voelt. Hij heeft geen idee hoe die smerigheid voelt. Hij heeft geen idee hoeveel pijn ik voel en op dat moment voelde. Hij heeft geen last van mentale instortingen. Hij heeft geen last van depressieve episodes. Hij heeft geen last van huilbuien.

Politie
Ik heb hem daarna nooit meer gesproken, de politie doet nu onderzoek. Maar ik weet dat hij zichzelf nog is. Hij kent zichzelf nog. Hij is trots op zichzelf. Hij leeft het leven wat ik leefde. Hij heeft mijn leven op de meest enge en meest pijnlijkste manier van me afgenomen. Daarvoor zal ik hem nooit vergeven.

Tip
Eigenlijk was ik niet van plan om dit te vertellen maar ik weet hoe eenzaam het is om hier alleen doorheen te gaan. Laten we dit samen proberen te doen. Wij zijn sterker samen dan onze dader alleen. Mocht je dit ook ervaren? Praat er over met iemand die je vertrouwt. Het is niet jouw schuld, wat iemand jou ook wijs probeert te maken. Het is nóóit jouw schuld.’

Kay, 17 jaar