Emma (16) werd aangerand op het werk

Supermarkt
‘Ruim een jaar geleden werkte ik op zaterdag in de supermarkt. Een klant vroeg waar hij de doperwtjes kon vinden. Ik liep met hem mee door de winkel. Opeens merkte ik dat hij naast mij stond en zich tegen mij aan duwde. Toen ik wegliep, hield hij me tegen en had hij zijn hand bij mijn kont.

Bevroor
Ik bevroor, ik kon niks meer, ik hoorde niks meer. Het enige wat ik kon, was meelopen. Hij heeft 15 seconden aan mij gezeten maar het voelde als uren. Toen hij mij eindelijk losliet zei hij: ‘Je hoeft nog niet weg te gaan, je kan ook bij mij blijven.’

Schaamte
Ik liep snel terug naar mijn vriendin. Ik ging verder met vakkenvullen alsof er niks gebeurd was. Ik wilde het vergeten en schaamde me. Ik had het gevoel dat het mijn eigen schuld was en dat ik het had kunnen voorkomen. Ik zei het tegen niemand.

Geen gevoel
Een week later werkte ik weer. Ik was bang en keek steeds om me heen. De vulploegleider merkte dat ik niet snel genoeg werkte en werd boos. De weken erna merkte ik dat ik langzaam mijn gevoelens verloor. Ik was niet meer blij, had een masker op. Iedereen in mijn omgeving dacht dat alles goed ging. Maar ik had het gevoel dat ik in coma lag, ik voelde niets meer.

Ouders
2 maanden later brak ik. Ik kon het niet meer aan. Ik heb het verteld aan mijn voetbaltrainster en aan mijn ouders. Het voelde als een opluchting, maar het was ook moeilijk. Hoe vertel je je ouders dat je 2 maanden geleden bent aangerand tijdens je werk? Dat je doorwerkte terwijl je doodsbang was?

EMDR
Het was moeilijk, maar achteraf ben ik blij dat ik het verteld heb. Ik heb hulp gekregen, EMDR, om het te verwerken. Maar kun je zoiets wel verwerken? Ik denk het niet. Het waren moeilijke maanden. Het was raar om mijn emoties weer terug te krijgen.

Verliefd
3 maanden na de aanranding voelde ik weer iets. Een gevoel dat ik nog nooit had gehad: vlinders in mijn buik. Na alles wat er gebeurd was, had ik niet verwacht dat ik dit kon voelen. Hij had bruin haar en bruine ogen. Hij was een collega van mij. Hij was de reden dat ik elke ochtend opstond.

Beter
Ik ben een realistisch persoon dus ik wist dat het nooit iets zou worden. Maar dat maakte mij niet uit. Ik merkte elke dag dat het beter ging. Ik merkte dat ik me eindelijk weer normaal begon te voelen. En dat mensen dichterbij mochten komen.

Vrienden
Het is nu een jaar geleden. Ik heb er geen moeite meer mee als mensen dichtbij staan. Al mijn vrienden weten wat er gebeurd is. Ik heb het ze verteld en dat was fijn. Ik weet ook dat wat er op die zaterdag gebeurd is, niet mijn schuld was.

Tip
Ik hoop dat niemand dit hoeft mee te maken. Maar als dat wel gebeurt, vergeet dan niet dat het goed is om erover te blijven praten. En dat het nooit jouw schuld is.’

Emma, 16 jaar