Isa (20) heeft haar relatie verbroken

Ik was net 16 toen we verkering kregen, hij was iets jonger. We kenden elkaar van school. Hij was druk met sporten en bijbaantjes, ik stemde mijn leven op hem af. Ik heb best veel gepikt in die tijd maar dat vond ik niet erg. We waren gek op elkaar.

Na het eindexamen ging hij een paar maanden reizen. Ik dacht dat ik niet zonder hem zou kunnen, maar ik ging studeren en werd actief in de studievereniging. In die maanden heb ik op eigen benen leren staan. Toen hij terugkwam, was ik veranderd. De rollen leken omgedraaid. Ik had een druk leven gekregen en hij moest zich daar aan aanpassen. Dat vond hij moeilijk.

Ik was een keer op een feestje waar een andere jongen mij probeerde te zoenen. Ik merkte dat ik dat niet vervelend vond. Ik merkte ook dat ik hem soms vergat. Het was niet meer zoals op de middelbare school. Ik heb er lang over gedaan om de knoop door te hakken. Ik wilde heel graag alleen zijn maar ik wist ook dat hij met mij wilde zijn.

Op een dag ben ik naar hem toe gegaan. Ik heb hem gezegd dat het niet goed met mij ging en dat ik ermee wilde stoppen. Hij had het niet verwacht. Hij was zo verdrietig, we moesten allebei huilen. Ik had een brief meegenomen waarin ik alles had opgeschreven. Hoe het kwam dat ik niets meer voelde. Die brief heb ik voorgelezen. Ik ben vrij snel weggegaan. Hij heeft gevraagd of hij de brief mocht houden. Ik zal nooit vergeten hoe ik hem daar alleen achter liet. Ik voelde me zo schuldig.

Een week later zijn we naar de film gegaan en hebben we erover gepraat. Ik merkte dat hij er wat positiever in stond en toen voelde ik me eindelijk opgelucht. We zijn nu 3 maanden verder. Het is nog steeds moeilijk. Hij mist me heel erg. En ik voel me op mezelf aangewezen. Maar ik voel ook dat dit goed voor me is.

Isa, 20 jaar